Na zeven maanden Honduras...

Liefste bloglezers,
Hoe gaat het daar in België? Hebben jullie de vrieskoude overleefd?
Ik hoop voor jullie dat er een goede lente en zomer aankomt, maar dat denk ik wel na zo een koude winter. Ik heb het ook ergens gelezen dat het wel eens de heetste zomer ooit zou kunnen worden!
Ik ben alvast al aan het wennen aan hoge temperaturen ;-). We reiken bijna elke dag midden in de dertig graden en er passeren steeds minder koufronten!
Ook de gevaren voor stormen, tsunami's en aardbevingen lijken gepasseerd.
Gelukkig hebben we in Honduras niet met zo'n geval zoals in Chili of Haïti te maken gehad, maar aardebvingen zijn er wel geweest.
Een was op een grote afstand van ons gelokaliseerd en van de andere ben ik me niet bewust geweest. Ik zat juist op het toilet en toen moest de aarde gebeefd hebben naar het schijnt, hehe.

Op school loopt alles vlotjes, beter gezegd, bijna op zijn einde omdat onze laatste schooldag 15 mei zal zijn en nu is Semana Santa begonnen, zoals de paasvakantie, maar hier slechts 1 weekje. Ook zijn we al lang van zin om een Senior Trip te plannen, iets zoals de eindreis in België. de enigen die er een stokje voor proberen te steken zijn sommige (gierige) ouders. Andere ouders geven uitvluchten zoals; "Het is te ver." Terwijl het eigenlijk maar 4 uur van Siguatepeque ligt. Nou ja, we zullen wel zien. Mijn klasgenoten gaan in ieder geval niet opgeven om hun ouders te overtuigen. Voor hen zal en moet die Senior Trip er komen anders is hun laatste jaar niet compleet geweest haha. En we hebben trouwens al veel geldinzamelingen gedaan via activiteiten zoals eten verkopen maar eerst dient dit geld voor ons graduatiefeest dat decadent beloofd te worden...
Maar ik zou een reisje met mijn klasje er ook maar al te graag bijpakken in mijn valiesje ervaringen hoor :-).

Ondertussen zijn er al twee andere examenperiodes gepasseerd. De laatste was twee weken geleden dus daar hebben we nog geen resultaten van maar bij die daarvoor heb ik 97% behaald. Elf van onze klas mochten schitteren op onze 'honour wall' in school terwijl de overige 6 klasgenoten in 'gevaar' zijn om hun laatste jaar nog eens te moeten overdoen!

Het sociaal werk loopt ondertussen ook bijna op zijn einde. Er mist alleen nog een deeltje van het onderdeel gezondheid wat tot nu toe al het meest pakkende was.
Een dag hebben we geholpen bij een Amerikaanse brigade in een Hondurees ziekenhuis in the middle of nowhere. Deze brigades van chirurgen komen elk jaar rond dezelfde periode naar Honduras om vervolgens heel het land door te reizen en op elke stopplaats operaties uit te voeren waar Honduras niet de nodige machinerie of niet het nodige geld voor heeft.
De dag dat wij moesten helpen was een dag waarop operaties gepland waren voor kinderen met benen en/of armen die niet normaal gevormd waren zoals bijvoorbeeld voetjes die naar binnen stonden. Onze taak bestond eruit om de kindjes in de wachtzaal bezig te houden door spelletjes met hen te spelen, ons bezighouden met kindjes in de ontwaakzaal (wat vrij emotioneel was omdat je ze zo ziet lijden van de pijn terwijl je er niets tegen kan doen) en verder de kinderen klaarmaken voor hun operatie.
Die dag heb ik wel des te meer beseft dat dokter zijn absoluut niets voor mij is! We hadden ook de oportuniteit om binnen te gaan in de operatiezaal. Goe gek dacht ik in mezelf en ik was de enigste van de kals die niet zou binnengaan. Al de anderen kwamen enthousiast (maar toch ook bleekskes) uit de operatiezaal vertellen hoe dat ze gezien hadden dat er beenderen werden gebroken om ze zo recht te kunnen zetten. Gezellig zé ;-).
En daarna stond er gebraden kip op het menu wat mij echt niet gesmaakt heeft omdat al die botjes mij aan andere dingen lieten denken.
We moesten bovendien ook helpen als vertalers in een soort tandartspraktijk in hetzelfde ziekenhuis en toen ik binnenkwam waren ze juist al de tanden van nen oude mens er aan het uit halen om ze er daarna terug in te zetten. (logica?)
Al die tanden lagen dus op een doekje op zijn borst met genoeg bloed om mij al na 30 seconden terug buiten te krijgen.
Gelukkig waren er ook nog taken zonder bloed zoals het helpen van een mevrouw die zes weeskindjes van rond de 3 jaar ALLEEN opvoedt. Ze heeft alleen de hulp van een meid.
We moesten deze schattige kindjes "les geven" door verhaaltjes in de Bijbel te lezen en liedjes te zingen.
Die mevrouw heeft mijn respect wel verdiend. Ze vond haar steun in God want ze zei dat ze het niet zou kunnen moest God haar niet helpen. Ieder heeft zijn manier van geloven natuurlijk al heb ik hier wel de indruk dat het bij sommigen overdreven is. Deze week was er op een avond bezoek van nen Guatemaalse (als ze de inwonders van Guatemala toch zo noemen hehe) vriend van mijn gastpapa die zeker twee uur aan een stuk over God heeft gepraat en dat God oppermachtig is omdat Hij alles bezit van de wereld en dat hij de laatste weken al veel woorden van God ontvangen heeft via andere mensen, zogezegde 'boodschappers'. Waarschijnlijk gaan we maandag met zijn gezin dineren, dat belooft ;-)!

Terugkerend naar het sociaal werk...
Het andere deel voor gezondheid was het onderzoek naar Dengue fever door in Siguatepeque huis na huis af te gaan en daar de pila's (waar ze dingen wassen, er zijn foto's van te vinden in mijn album van helemaal in het begin.) te onderzoeken of ze al dan niet muggenlarven hadden.
We hebben in totaal van de 17 onderzochte huizen slechts 1 larvetje gevonden dus dat betekent dat de mensen hun pila's zorgvuldig kuisen, zo moet dat hé.
Want de laatste tijd zijn er immens veel muggen door de warmte en ik verkies wel niet gestoken te worden door een mug met dengue fever dus ik ga de pila hier thuis toch ook eens een onderzoekske geven denk ik.

In school was er gisteren een wedstrijd dat te maken heeft met hoe jongeren kunnen werken met computerprogramma's. Het was een project waar we een maand geleden met begonnen waren. Elke groep moest kiezen uit het creeren van een tijdschrift, het oprichten van een bedrijf of een bepaald product uitvinden.
Voor een hotel moest je dan bijvoorbeeld een webpagina maken ontwikkelen en allemaal documenten maken waar een hotel ook echt rekening met moet houden. Zoals bijvoorbeeld het aantal werknemers met hun lonen of documenten zoals een ogranigram of een grondplan van het bedrijf en facturen enzovoort. Het is duidelijk dat er veel werk bij komt kijken omdat je met zo veel rekening moet houden maar daarvoor zijn er dus ook de computerprogramma's zoals Excel, Publisher, ...
Onze groep heeft voor een tijdschrift gekozen en ik moet zeggen dat het ons goed gelukt is hoor. We hebben een 48 paginalang tijdschrift over de komende wereldbeker gemaakt! Dankzij dit project kan ik nu beter met photoshop en Coreldraw werken waar je echt wel nog toffe dingen met kan doen.
Gisteren moesten we ons hele project voorstellen aan een driekoppige jury in ons galauniformpje (zie foto's, als het mij lukt om ze up te loaden.) en dinsdag na de vakantie zullen ze onthullen wie de winnaars zijn en door mogen naar de nationale wedstrijd in Tegucigalpa.
Er is een grote kans dat wij geselecteerd zullen worden aangezien we geen concurrentie hebben in onze reeks. De overige groepen hebben allemaal voor een bedrijf gekozen.
Er was zelfs bijna een klasruzie omwille van de competitie...
Wordt ongetwijfeld vervolgd ;-)...

Groot nieuws is dat ik wellicht binnenkort eindelijk niet meer illegaal zal zijn in Honduras dankzij de goede organisatie van AFS Honduras, hehe. Het proces begint op gang te komen want we zijn al naar de migratiedienst geweest in de hoofdstad om onder andere onze vingerafdrukken te zetten. De terugreis naar Siguatepeque vanuit Tegucigalpa was een avontuurtje aangezien we dit gedaan hebben in een rammelkar met nog 3 andere afsstudenten. Airco kenden ze niet in de bus en er kwam abnormaal veel zwarte rook van vanonder de bus maar we zijn veilig aangekomen in Comayagua waar we ne lekkere bananasplit gegeten hebben (voor uitzondering van de saus die overtijd was) en Zuid-Amerikanen leren kennen die van Argentinië tot Mexico aan het reizen waren. Daarna hebben we een klein busje zonder onderhoudsproblemen deze keer naar Sigua genomen. Grappig wat je onderweg allemaal tegenkomt hoor.

Het weekend voor deze dag naar Tegucigalpa waren we ook al eens met de bus naar Tegucigalpa geweest voor onze shoppingsdag met een paar belgische meisjes in de mall.
Ik heb mij volledig laten gaan in de Zara!! Het was dringend nodig aangezien ik blijven verdikken ben en steeds minder kleren van België me pasten. Er was zelfs een onderbroek gescheurd...
Máár, ik ben officieel begonnen met de strijd tegen het verdikken!
Ik eet minder en heb me ingeschreven in de fitness waar mijn gastmama en Titi inzitten.
Nu volgen we elke weekdag van 18u-19u met nog twee klasgenoten aerobicolessen en daar zweet je je kapot van! Soms blijven we dan nog tot 20u om wat op de loopband te wandelen en gewichtjes te heffen. Afsluiten doen we met een relaxmomentje in de sauna, wat een exemplaartje uit de jaren stillekes lijkt,haha. Dat maakt Honduras zo charmant hé.

Vorig weekend is er een stukje Honduras in België geweest. Mijn Hondurese neef zit namelijk drie maand in Nederland vor zijn thesis van dezelfde universiteit waar Edwin zit.
Ricardo heeft contact gezocht met mijn oudertjes en zo heeft hij vorig weekend van vrijdag tot zondag in mijn Belgische thuis verbleven. We hebben er duidelijk een Belgische fan bij na dat hij Antwerpen, Gent en Tielrode heeft gezien en van ons uitgaansleventje (met Belgische bieren) heeft geproefd. Hij heeft mij ook gezegd dat hij eindelijk nog eens goed gegeten heeft want na 2,5 maand is hij al 15 kg afgevallen!
Over eten gesproken, ik ondek hier nog steeds elke dag nieuwe dingen.
Het hoogtepunt van mijn ontdekkingen was op een avond in het restaurant van mijn gasttante.
Titi had iets besteld als 'aperitiefhapje' dat ik persé moest proeven. Het was een mengeling van stukjes tomaat, paprika en vlees. Toen ik vroeg van welk beest dat vlees juist was vroegen ze mij wat dat een stier heeft dat een koe niet heeft. Ik dacht eerst aan hoorns maar dat kan je natuurlijk niet eten en dan zei ik maar het mannelijke geslachtsorgaan om me aan een nee te verwachten. En dan zeiden ze dat ik behoorlijk dicht bij zat en dan wist ik het natuurlijk, ik was ne cocktail met de ballen van een stier erin aan het eten. Het was best wel nog lekker.
Daarna maakte ik dan de opmerking dat ik alleen nog maar de uitwerpselen van een koe zou moeten proeven aangezien ik ook al de maag gegeten heb in een lekker soepje.

Ik ben zo goed als uitgepraat nu geloof ik. Misschien nog zeggen dat ik ondertussen mijn eerste Spaanse roman heb uitgelezen. Blanca Olmedo getiteld en geschreven door een Hondurese.
Een aanrader voor wie Spaans kan!

Bueno, nu ga ik rustig verder genieten van mijn weekje vakantie. Vaste plannen hebben we nog niet (daarom zitten we ook in Honduras) maar het kan zijn dat we naar het strand gaan, ook al doet niemand dat graag aangezien het er veel te druk gaat zijn nu. Een alternatief kan zijn dat we eindelijk naar de boerderij van mijn gastopa gaan in de bergen.
Ik wens jullie een prettige paasvakantie toe en tot gauw!!

veleeeeee groetjes en een straaltje Hondurese zon,

Elise.