Na zeven maanden Honduras...

Liefste bloglezers,
Hoe gaat het daar in België? Hebben jullie de vrieskoude overleefd?
Ik hoop voor jullie dat er een goede lente en zomer aankomt, maar dat denk ik wel na zo een koude winter. Ik heb het ook ergens gelezen dat het wel eens de heetste zomer ooit zou kunnen worden!
Ik ben alvast al aan het wennen aan hoge temperaturen ;-). We reiken bijna elke dag midden in de dertig graden en er passeren steeds minder koufronten!
Ook de gevaren voor stormen, tsunami's en aardbevingen lijken gepasseerd.
Gelukkig hebben we in Honduras niet met zo'n geval zoals in Chili of Haïti te maken gehad, maar aardebvingen zijn er wel geweest.
Een was op een grote afstand van ons gelokaliseerd en van de andere ben ik me niet bewust geweest. Ik zat juist op het toilet en toen moest de aarde gebeefd hebben naar het schijnt, hehe.

Op school loopt alles vlotjes, beter gezegd, bijna op zijn einde omdat onze laatste schooldag 15 mei zal zijn en nu is Semana Santa begonnen, zoals de paasvakantie, maar hier slechts 1 weekje. Ook zijn we al lang van zin om een Senior Trip te plannen, iets zoals de eindreis in België. de enigen die er een stokje voor proberen te steken zijn sommige (gierige) ouders. Andere ouders geven uitvluchten zoals; "Het is te ver." Terwijl het eigenlijk maar 4 uur van Siguatepeque ligt. Nou ja, we zullen wel zien. Mijn klasgenoten gaan in ieder geval niet opgeven om hun ouders te overtuigen. Voor hen zal en moet die Senior Trip er komen anders is hun laatste jaar niet compleet geweest haha. En we hebben trouwens al veel geldinzamelingen gedaan via activiteiten zoals eten verkopen maar eerst dient dit geld voor ons graduatiefeest dat decadent beloofd te worden...
Maar ik zou een reisje met mijn klasje er ook maar al te graag bijpakken in mijn valiesje ervaringen hoor :-).

Ondertussen zijn er al twee andere examenperiodes gepasseerd. De laatste was twee weken geleden dus daar hebben we nog geen resultaten van maar bij die daarvoor heb ik 97% behaald. Elf van onze klas mochten schitteren op onze 'honour wall' in school terwijl de overige 6 klasgenoten in 'gevaar' zijn om hun laatste jaar nog eens te moeten overdoen!

Het sociaal werk loopt ondertussen ook bijna op zijn einde. Er mist alleen nog een deeltje van het onderdeel gezondheid wat tot nu toe al het meest pakkende was.
Een dag hebben we geholpen bij een Amerikaanse brigade in een Hondurees ziekenhuis in the middle of nowhere. Deze brigades van chirurgen komen elk jaar rond dezelfde periode naar Honduras om vervolgens heel het land door te reizen en op elke stopplaats operaties uit te voeren waar Honduras niet de nodige machinerie of niet het nodige geld voor heeft.
De dag dat wij moesten helpen was een dag waarop operaties gepland waren voor kinderen met benen en/of armen die niet normaal gevormd waren zoals bijvoorbeeld voetjes die naar binnen stonden. Onze taak bestond eruit om de kindjes in de wachtzaal bezig te houden door spelletjes met hen te spelen, ons bezighouden met kindjes in de ontwaakzaal (wat vrij emotioneel was omdat je ze zo ziet lijden van de pijn terwijl je er niets tegen kan doen) en verder de kinderen klaarmaken voor hun operatie.
Die dag heb ik wel des te meer beseft dat dokter zijn absoluut niets voor mij is! We hadden ook de oportuniteit om binnen te gaan in de operatiezaal. Goe gek dacht ik in mezelf en ik was de enigste van de kals die niet zou binnengaan. Al de anderen kwamen enthousiast (maar toch ook bleekskes) uit de operatiezaal vertellen hoe dat ze gezien hadden dat er beenderen werden gebroken om ze zo recht te kunnen zetten. Gezellig zé ;-).
En daarna stond er gebraden kip op het menu wat mij echt niet gesmaakt heeft omdat al die botjes mij aan andere dingen lieten denken.
We moesten bovendien ook helpen als vertalers in een soort tandartspraktijk in hetzelfde ziekenhuis en toen ik binnenkwam waren ze juist al de tanden van nen oude mens er aan het uit halen om ze er daarna terug in te zetten. (logica?)
Al die tanden lagen dus op een doekje op zijn borst met genoeg bloed om mij al na 30 seconden terug buiten te krijgen.
Gelukkig waren er ook nog taken zonder bloed zoals het helpen van een mevrouw die zes weeskindjes van rond de 3 jaar ALLEEN opvoedt. Ze heeft alleen de hulp van een meid.
We moesten deze schattige kindjes "les geven" door verhaaltjes in de Bijbel te lezen en liedjes te zingen.
Die mevrouw heeft mijn respect wel verdiend. Ze vond haar steun in God want ze zei dat ze het niet zou kunnen moest God haar niet helpen. Ieder heeft zijn manier van geloven natuurlijk al heb ik hier wel de indruk dat het bij sommigen overdreven is. Deze week was er op een avond bezoek van nen Guatemaalse (als ze de inwonders van Guatemala toch zo noemen hehe) vriend van mijn gastpapa die zeker twee uur aan een stuk over God heeft gepraat en dat God oppermachtig is omdat Hij alles bezit van de wereld en dat hij de laatste weken al veel woorden van God ontvangen heeft via andere mensen, zogezegde 'boodschappers'. Waarschijnlijk gaan we maandag met zijn gezin dineren, dat belooft ;-)!

Terugkerend naar het sociaal werk...
Het andere deel voor gezondheid was het onderzoek naar Dengue fever door in Siguatepeque huis na huis af te gaan en daar de pila's (waar ze dingen wassen, er zijn foto's van te vinden in mijn album van helemaal in het begin.) te onderzoeken of ze al dan niet muggenlarven hadden.
We hebben in totaal van de 17 onderzochte huizen slechts 1 larvetje gevonden dus dat betekent dat de mensen hun pila's zorgvuldig kuisen, zo moet dat hé.
Want de laatste tijd zijn er immens veel muggen door de warmte en ik verkies wel niet gestoken te worden door een mug met dengue fever dus ik ga de pila hier thuis toch ook eens een onderzoekske geven denk ik.

In school was er gisteren een wedstrijd dat te maken heeft met hoe jongeren kunnen werken met computerprogramma's. Het was een project waar we een maand geleden met begonnen waren. Elke groep moest kiezen uit het creeren van een tijdschrift, het oprichten van een bedrijf of een bepaald product uitvinden.
Voor een hotel moest je dan bijvoorbeeld een webpagina maken ontwikkelen en allemaal documenten maken waar een hotel ook echt rekening met moet houden. Zoals bijvoorbeeld het aantal werknemers met hun lonen of documenten zoals een ogranigram of een grondplan van het bedrijf en facturen enzovoort. Het is duidelijk dat er veel werk bij komt kijken omdat je met zo veel rekening moet houden maar daarvoor zijn er dus ook de computerprogramma's zoals Excel, Publisher, ...
Onze groep heeft voor een tijdschrift gekozen en ik moet zeggen dat het ons goed gelukt is hoor. We hebben een 48 paginalang tijdschrift over de komende wereldbeker gemaakt! Dankzij dit project kan ik nu beter met photoshop en Coreldraw werken waar je echt wel nog toffe dingen met kan doen.
Gisteren moesten we ons hele project voorstellen aan een driekoppige jury in ons galauniformpje (zie foto's, als het mij lukt om ze up te loaden.) en dinsdag na de vakantie zullen ze onthullen wie de winnaars zijn en door mogen naar de nationale wedstrijd in Tegucigalpa.
Er is een grote kans dat wij geselecteerd zullen worden aangezien we geen concurrentie hebben in onze reeks. De overige groepen hebben allemaal voor een bedrijf gekozen.
Er was zelfs bijna een klasruzie omwille van de competitie...
Wordt ongetwijfeld vervolgd ;-)...

Groot nieuws is dat ik wellicht binnenkort eindelijk niet meer illegaal zal zijn in Honduras dankzij de goede organisatie van AFS Honduras, hehe. Het proces begint op gang te komen want we zijn al naar de migratiedienst geweest in de hoofdstad om onder andere onze vingerafdrukken te zetten. De terugreis naar Siguatepeque vanuit Tegucigalpa was een avontuurtje aangezien we dit gedaan hebben in een rammelkar met nog 3 andere afsstudenten. Airco kenden ze niet in de bus en er kwam abnormaal veel zwarte rook van vanonder de bus maar we zijn veilig aangekomen in Comayagua waar we ne lekkere bananasplit gegeten hebben (voor uitzondering van de saus die overtijd was) en Zuid-Amerikanen leren kennen die van Argentinië tot Mexico aan het reizen waren. Daarna hebben we een klein busje zonder onderhoudsproblemen deze keer naar Sigua genomen. Grappig wat je onderweg allemaal tegenkomt hoor.

Het weekend voor deze dag naar Tegucigalpa waren we ook al eens met de bus naar Tegucigalpa geweest voor onze shoppingsdag met een paar belgische meisjes in de mall.
Ik heb mij volledig laten gaan in de Zara!! Het was dringend nodig aangezien ik blijven verdikken ben en steeds minder kleren van België me pasten. Er was zelfs een onderbroek gescheurd...
Máár, ik ben officieel begonnen met de strijd tegen het verdikken!
Ik eet minder en heb me ingeschreven in de fitness waar mijn gastmama en Titi inzitten.
Nu volgen we elke weekdag van 18u-19u met nog twee klasgenoten aerobicolessen en daar zweet je je kapot van! Soms blijven we dan nog tot 20u om wat op de loopband te wandelen en gewichtjes te heffen. Afsluiten doen we met een relaxmomentje in de sauna, wat een exemplaartje uit de jaren stillekes lijkt,haha. Dat maakt Honduras zo charmant hé.

Vorig weekend is er een stukje Honduras in België geweest. Mijn Hondurese neef zit namelijk drie maand in Nederland vor zijn thesis van dezelfde universiteit waar Edwin zit.
Ricardo heeft contact gezocht met mijn oudertjes en zo heeft hij vorig weekend van vrijdag tot zondag in mijn Belgische thuis verbleven. We hebben er duidelijk een Belgische fan bij na dat hij Antwerpen, Gent en Tielrode heeft gezien en van ons uitgaansleventje (met Belgische bieren) heeft geproefd. Hij heeft mij ook gezegd dat hij eindelijk nog eens goed gegeten heeft want na 2,5 maand is hij al 15 kg afgevallen!
Over eten gesproken, ik ondek hier nog steeds elke dag nieuwe dingen.
Het hoogtepunt van mijn ontdekkingen was op een avond in het restaurant van mijn gasttante.
Titi had iets besteld als 'aperitiefhapje' dat ik persé moest proeven. Het was een mengeling van stukjes tomaat, paprika en vlees. Toen ik vroeg van welk beest dat vlees juist was vroegen ze mij wat dat een stier heeft dat een koe niet heeft. Ik dacht eerst aan hoorns maar dat kan je natuurlijk niet eten en dan zei ik maar het mannelijke geslachtsorgaan om me aan een nee te verwachten. En dan zeiden ze dat ik behoorlijk dicht bij zat en dan wist ik het natuurlijk, ik was ne cocktail met de ballen van een stier erin aan het eten. Het was best wel nog lekker.
Daarna maakte ik dan de opmerking dat ik alleen nog maar de uitwerpselen van een koe zou moeten proeven aangezien ik ook al de maag gegeten heb in een lekker soepje.

Ik ben zo goed als uitgepraat nu geloof ik. Misschien nog zeggen dat ik ondertussen mijn eerste Spaanse roman heb uitgelezen. Blanca Olmedo getiteld en geschreven door een Hondurese.
Een aanrader voor wie Spaans kan!

Bueno, nu ga ik rustig verder genieten van mijn weekje vakantie. Vaste plannen hebben we nog niet (daarom zitten we ook in Honduras) maar het kan zijn dat we naar het strand gaan, ook al doet niemand dat graag aangezien het er veel te druk gaat zijn nu. Een alternatief kan zijn dat we eindelijk naar de boerderij van mijn gastopa gaan in de bergen.
Ik wens jullie een prettige paasvakantie toe en tot gauw!!

veleeeeee groetjes en een straaltje Hondurese zon,

Elise.

Buenas noches mis queridos lectores!

Hierbij wil ik jullie even op de hoogte houden dat er gauw een nieuw, lang, verhalenvol, ... blogbericht van me zal aankomen. Ik ben alvast bezig met het kladgedeelte ervan.

Snel zeg ik ook even dat alles nog steeds even schitterend met me gaat, al lijkt het elke dag drukker en drukker te worden en het einde nadert steeds sneller.

Ook heb ik al een hele tijd geleden foto's willen toevoegen aan mijn album, maar Picasa wil precies niet meer macheren in Honduras dus dat wordt ook geduldig afwachten tot het zichzelf eens zal herstellen...

Zo,

tot gauw en vele vele groetjes!!!!

Buenos noches mi queridos,

beginnen doe ik met iedereen het allerbeste te wensen in dit nieuwe jaar!

Ook al zijn we al 19 daagjes volop van start gegaan in 2010, om mijn avonturen van de laatste keer te vervolgen zal ik even moeten teruggaan in 2009. Maar éérst mijn blunder van vorige keer rechtzetten... Natuurlijk is Herman van Rompuy onze nieuwe EU-president en niet de Guy! Ik wist dat er iets niet klopte toen ik het typte maar ik was waarschijnlijk té vermoeid van mijn lange tekst, of zoals Nonkel Mark het zei; "Die pers van Honduras toch hé!" ;-)

Ik denk dat iedereen ondertussen wel al gezien of gehoord heeft van mijn majoretteoptredentje als onderdeel van de kerstparade in Siguatepeque. Vóór ik deze nieuwe uitdaging aanging wist ik bijlange niet dat het zou moeten uitgevoerd worden in zulk kort outfitje en met een overdreven kapselwerk, gelukkig dat niet iedereen mij hier kent hé.

Onze intrede in de parade was er ook wel eentje om te onthouden. Het begon om 17u maar natuurlijk zaten wij om dat uur nog in het beautysalon en moesten er zeker nog drie mensen geshminkt en ´gekapt´worden met als gevolg dat onze school de parade begonnen was zonder majorettes, enkel met de muziekband, turners en de kleine kindjes in een grote kerstslee. Toen we dan eindelijk allemaal uit het kapsalon waren moesten we op de plaats zien te geraken waar onze school op die moment was maar om ergens met de auto te geraken in die drukte was ook niet alles dus moesten we al lopend onzse school achterna om zo met veel ambiance van het publiek in te treden. Ik was daardoor al volledig rood & bezweet en dat verbeterde er niet op na een twee uur durend optreden moet ik zeggen! Een van ons was er wel slechter aan toe met een tweedegraads brandwonde op de zool van haar voet.

Naast de kerstparade was er die avond ook nog een kerstmarkt, de kerstverlichting van de reuze kerstboom op de markt werd officieel aangestoken en er waren nog optredens van schoolkoren en een grappige Michael Jackson dansimmitatie.

De dag daarna hadden we kerstdiner van onze school met optredens. De directrice had ons gevraagd of we niet iets wouden opvoeren met onze zelfde majoretteoutfitjes omdat ze zó goede commentaar gekregen had van heel wat mensen. Die morgend hadden we echt een coole choreografie in elkaar gestoken met doeken in plaats van onze majorettestokken (of wat het exacte woord daar ook voor mag wezen) maar toen we op het podium kwamen en we onze haperende muziek hoorden waren we volledig onze kluts kwijt en hebben we ter plekke een nieuwe choreografie geimproviseerd. Wat een afgang seg!

Gelukkig hebben we dat goed gemaakt met ons 2de optreden van de avond; een traditionele dans van Honduras in traditionele Hondurese kledij.

Toen had ik het wel even gezien met al dat gedans maar dat heeft geduurd tot kerstavond en oudejaar want als daar het dansen ontbreekt heb je geen echte Hondurese feestdagen beleefd hoor! :-)

Wat verder speciaal was aan de feestdagen was dat iedereen hier met kerst aan mekaar appelen en druiven schenkt maar tegelijkertijd wist niemand waaraan ik het vroeg er de reden voor.

Ook de banken schenken verschillende streekproducten aan hun beste klanten. Wij hadden hier onder andere een dood varken gekregen (om op te eten weliswaar hé). Maar ik vond dat precies toch niet zo gezellig aangezien het niet alleen het vlees was maar ook nog de huid, de ogen, de poten en zelfs de tanden! Ik verschoot mij dan ook een ongeluk toen ik dat ineens in de keuken zag staan en ik ben er schoontjes afgebleven terwijl heel de familie er zeker een week van kunnen smullen heeft haha.

Over (lekker) eten gesproken, tijdens de feestdagen is het de gewoonte dat ze hier tamales eten totdat ze er werkelijk geen meer kunnen aanzien en die heb ik leren klaarmaken!

Het beste moment tijdens de feestdagen was voor mij het aftellen op kerstavond én op ouderjaarsavond. Heel de familie (zeker 50 man) stond toen buiten rond het kampvuurtje (dat dient om al het vuurwerk af te steken) met de radio´s van de auto´s aan. En dan maar wachten op de moment om af te tellen en als het dan zo ver was gaf iedéreen aan iedéreen ne kus en nen dikke knuffel! Daarna lijkt het alsof er een oorlog uitbreekt door al het vuurwerk dat afgestoken wordt en een half uur later kunt ge elkaar bijna niet meer zien door de rookwolken, en dan hebt ge meer kans om een stukje vuurwerk op u te krijgen. Maar dat hoort er allemaal bij hé haha!

Met oudejaarsavond is het ook de gewoonte dat ze grote poppen maken die ze dan vol met vuurwerk steken om ook om 12u af te steken. Ik ben toen met mijn gastmama en gastbroer in heel Siguatepeque rondgereden om poppen te gaan bewonderen en er waren er opvallend veel van onze 'twee Hondurese presidenten', duidelijk hoe graag de Hondurezen ze zien hé ;-).

Om op rust te komen na al deze feestdagen zijn we dan met het hele gastgezin (3 op de achterbank en 1 iemand in de koffer tussen de valiezen) voor twee dagjes op reis gegaan naar het geboortedorp van mijn gastmama, Gracias in het departement Lempiras en naar La Campa, een dorpje dat bekend is voor zijn pottenbakkerij en dergelijke.

Gracias is onder andere gekend voor zijn warmwaterbronnen en daar hebben we dan ook volop van genoten! Zalig om ´s avonds na een goeie maaltijd in den donkere te dobberen in kokend water. Dat was écht vakantie zé :-)!

De laatste dag van mijn vakantie zijn we mijn oudste gastbroer, die ook 3 weken vakantie had, terug gaan afzetten in de universiteit. Toen had ik echt zin om daar ook te beginnen aangezien die universiteit bijlange niet trekt op universiteiten zoals in België. Het leek echt een vakantieoord aangezien het afgelegen tussen de bergen ligt met palmboompjes en grasveldjes en de kamers van de studenten lijken op hotelkamers.

Moest ik daar intreden zou ik bovendien geschiedenis schrijven als de eerste Belgische (een Belg is er ooit al afgestudeerd).

Maar wees gerust, ik kom terug naar België hoor! En ik wens al de studentjes die nu aan het afzien zijn heeeeel veel succes en ik duim natuurlijk voor jullie! En moest het een troost zijn, ik heb nu ook een examenweek op school dus jullie zijn niet alleen, haha.

Tot de volgende!

Adíos

Liefste bloglezers,

Vóór jullie mijn nieuwe blogbericht beginnen te lezen zal ik jullie eerst maar al waarschuwen dat ik enkele minuten van jullie kostbare tijd zal innemen aangezien ik het schrijven van dit blogbericht maar blijven uitstellen heb, onder andere door tijdsgebrek en een tikkeltje luiheid. In ieder geval al 'nen dikke merci' om mijn blog te blijven opvolgen.
Ik zal voor de gemakkelijkheid beginnen waar ik vorige keer geeindigd was hé, de examens. Het procent dat ik behaald heb (95%) bevestigt mijn uitleg van het enorme niveauverschil hier vergeleken met België. Iedereen die meer dan 90% behaald heeft komt bovendien op ´The paper of Honour´, een groot papier dat ophangt in onze school en wat ik op zich wel iets komisch vind. Onze klas mag terecht fier zijn want wij domineren het. Mijn gastzus behaalde ook 95%, Marcella 93%, een andere klasgenote 97% en zélfs een jongen van onze klas met 91%.
Nu gaat in school alles weer zijn gewone gangetje met de lessen en vele projecten van Mister Conklin (den ouden Amerikaan die abnormaal veel weet) ook al blijft er elke week iets speciaals gebeuren.
Zo was er enkele weken geleden de 9de verjaardag van onze school met een 'señorita aniversario' verkiezing waarbij er van elke klas een of twee meisjes mochten deelnemen. Marcella en ik hebben de aanbiedingen om deel te nemen mooi genegeerd en in de plaats van ons heeft Sharon onze klas vertegenwoordigd en ze heeft de prijs voor sympathiekste meisje gewonnen. Daarna hebben we nog van een lekkere verjaardagstaart gesmuld en mochten we vroeger naar huis.
Het typische Hondurese aan dit evenement was dat ze tot op het laatste moment zitten discussiëren hebben over het aantal jaren bestaan van de school, ze wisten niet of ze nu tot 2009 moesten tellen of 2010 of beter het schooljaar 2009-2010. Haha, I love it :).


Andere onderbrekingen van ons gewone schoolleventje waren de dagen waarop we onze voetbalmatchen hadden. Nerveus dat ik was voor onze eerste match man!
Helaas hebben we deze match verloren door een spijtige goal van de tegenstanders maar ik heb ervan genoten omdat het allemaal zo officieel was met onze complete voetbaltenuetjes, scheids- en lijnrechters, gemeenschappelijk gebedje vooraf enzovoort.
Het was wel sterven op het veld omdat we pal op de middag moesten spelen en het bloedheet was.
De tweede match en ook dé beslissende match (we moesten winnen met twee goalen verschil om naar San Pedro Sula te mogen) vond vorige vrijdag plaats tegen dezelfde tegenstanders als onze eerste match. Iedereen was gestresseerd en onze trainer moest iedereen oppeppen met diep geinspireerde speechkes.
Het is 0-0 geworden en ook al waren we de beste ploeg van de match -iedereen zei het, zélfs de scheidsrechter- het heeft niet mogen zijn en dit was dus al het einde van ons voetbalhoofdstuk.
Gelukkig kon iedereen er wel met lachen en er komen nog vriendschappelijke matchen zoals er ook een was eergisteren in Comayagua en deze match hebben we wel gewonnen (2-0) met bijna een goal van mij erbij :)!
De voetbaltrainingen gaan nu helaas niet meer door wat mij op eigen karakter moet laten sporten. Elke avond lopen en spieroefeningskes zijn nu een onderdeel van mijn 'streng' dieet aangezien ik me vorige week voor de eerste keer gewogen heb na 3 maanden en ik té beschaamd ben om het resultaat te vertellen...
Laten we maar snel overschakelen naar het volgende onderdeel van mijn avonturen ;)!


Van 3 tot 6 november zijn we met de hele AFSgroep naar Copán geweest om onze eerste maanden te evalueren en de Maya Ruïnes te bezoeken. Het begon iets minder toen er plots een Belgische studente neerviel toen we eten aan het bestellen waren in een shoppingcenter. Ze werd volledig bleek en had hoge koorts en bovendien bloeide ze ook nog eens aan haar hoofd door de val. Met veel getreuzel heeft een AFSvrijwilligster haar dan naar het ziekenhuis gebracht en zo begon ons reisje met een Belgische minder. Na een paar onderzoeken bleek dan dat ze dengue fever én salmonella had. Een niet zo plezante ervaring voor haar dus. Maar voor het overige was alles wel in orde. We hebben op een avond het Belgische café ´via via´ een bezoekje gebracht met een zalig stel belgische uitbaters, enen van Antwerpen en den andere van Gent. Omdat er voor een tijdje geen belgische bieren meer konden verkregen worden door de politieke situatie (deze zondag zijn het trouwens verkiezingen, bang afwachten dus voor de resultaten!) hier in Honduras en de crisis hebben we warme chocomelk en brownies gemaakt van Belgische chocolade gegeten en dat was ongelooflijk lekker. Iedereen werd er spontaan gelukkiger van!
Het bezoek aan de Maya ruïnes viel wat in het water door de enorme hoeveelheid water die er uit de lucht viel (haha, mopje ;)).
Door de koude en het kletsnat zijn heb ik niet zo met volle aandacht naar de gids geluisterd maar ik ga nog wel eens terugkeren dit jaar als het zonnetje schijnt want het was op zich wel indrukwekkend zoals je ook kan zien aan mijn foto's.


Als je al mijn foto´s bekeken hebt heb je waarschijnlijk ook wel de foto´s gezien waarbij ik zo overdreven opgesmukt was. Wel, Dit moest voor het 'feestje' van een meisje, Ana, dat 15 werd. Op de foto's lijkt ze op een prinses met haar kroontje en haar rode jurk.
Het was echt een overdreven chique feest met een maaltijd, optredens en een emotionele speech van de ouders.
In België wordt 16 jaar speciaal gevierd in plaats van hier 15 jaar en het zal nooit zo immens gevierd worden net alsof het een trouwfeest is dus hier verschoot ik wel eventjes van maar ik heb me goed gehad (ondanks een halve dag wortel schieten in een kapsalon voor die ´bom´op mijn hoofd hehehe ;))!

Verder heb ik een lekkere ontdekking gedaan hier in Siguatepeque. Ik was met mijn gastmama en gastzus aan het winkelen en toen we aan het afrekenen waren zag ik achter de kassa een ijskast staan met verschillende bieren in en ineens zag ik precies een bierverpakking dat ik ergens van kende en toen ik dichterbij ging kijken zag ik dat het Stella Artois was!!
Toen ik dat dan vertelde aan mijn gastmama heeft ze direct een paar flesjes gekocht en ik moest zeggen dat ze hier thuis niet lang in de ijskast gestaan hebben. Ik heb zelf niet de kans gehad om het nog eens te proeven haha.
De houdbaarheidsdatum liep wel niet meer zo lang dus ik denk niet dat het goed gekend is in Siguatepeque, daar kan ik beter maar wat verandering in brengen, net zoals Sinterklaas die hier ook niet gekend is. In plaats daarvan beginnen ze hier al supervroeg met kerstmis, onze kerstboom staat hier al twee weken ondertussen en we zijn nog maar eind november.
Het is ook wel een grappig zicht om een kerstboom in huis te hebben terwijl het buiten in de twintig graden is en geen spoor van sneeuw of kou te zien is :).

Maar goed, ik ga het hier eens bij laten!
Vele vele vele vele groetjes daar aan ieder in België en nen dikke proficiat voor Guy van Rompuy, onze nieuwe EU-president! :D

Lycha

¡Vamos al Mundial!

Sorry Belgjes dat het een tijd geleden is dat ik van me laten horen heb maar het zijn drukke tijden hier in Honduras en ik heb het gevoel dat ik weer veel te vertellen heb!

Ik zal beginnen bij mijn reisje naar één van de kleinste buurlanden, El Salvador. Het was een bochtig tripje van zes uur met de auto langs prachtige berglandschappen. Ons hotel in de hoofdstad San Salvador was ook prachtig en het stond te midden van drie grote winkelcentra´s! Helaas hadden we geen tijd om te shoppen dus ik heb de mega ZARA enkel van buitenaf kunnen bewonderen.

Maar dat was het doel van de reis natuurlijk niet! Ik had al verteld op mijn blog dat er een kans bestond dat ik de match van Honduras tegen de USA - die we verloren hebben - live zou gaan volgen in het stadium hier in San Pedro Sula maar toen mijn gastpapa de biljetten wou kopen waren ze allemaal al uitverkocht. Pech dus! Maar...

Drie dagen laten moest Honduras opnieuw spelen op verplaatsing in en tegen El Salvador, dus nu kunnen jullie wel al raden wat het doel van de reis was zeker ;).

Het was een zalige belevenis die ik niet vlug ga vergeten!

Heel het stadium stond op stelten en was volledig blauw-wit gekleurd (El Salvador heeft ook blauw & wit als nationale kleuren)! Voor Honduras hing er bijzonder veel van deze match af maar ook van de match van de USA tegen Costa Rica die op dezelfde moment werd gespeeld. Honduras zou enkel nog naar de wereldbeker in Zuid-Afrika kunnen als ze deze match wonnen en als de USA ook zijn match won. Wanneer het dan 1-0 was voor Honduras ging niet iedereen volledig uit de bol in het stadium omdat sommigen via gsm wisten dat Costa Rica met 2-1 aan het winnen was en dat de match bijna afgelopen was.

Geloof het of niet, in de 95ste minuut maakte de USA een goal en dat betekende dus dat we geselecteerd waren! VAMOSSSSSSS AL MUNDIAAAAAAAAL !!

Je kan je niet inbeelden wat voor een feest er toen losbrak, bijna niemand kon het geloven (het was dan ook ongelooflijk) en het is ook al ongeveer 30 jaar geleden dat Honduras in een wereldbeker heeft gezeten!! Dus er is nog steeds hoop voor België haha.

In het stadium dacht bijna iedereen dat ik een Amerikaanse was met als gevolg dat iedereen me dus kwam bedanken omdat het zogezegd door mijn land kwam dat we geselecteerd zijn.

'Gracias por su paíssss!! Gracias!!' En ik altijd; ´No, noooo, soy Europea, soy catracha!!´

Grappig zé! :-)

Er wordt nu nog altijd gepraat over de selectie, op tv en in het gewone leven! Onze Amerikaanse leraar is heel de tijd bezig dat we onze seniortrip beter naar Zuid-Afrika zouden plannen en hij meent het echt serieus! Volgens hem bestaat er een manier om het goedkoop te kunnen doen en ons klas weet echt niet welke hoor.

Deze week is het examenweek op school. Je kan het in de verste verte niet vergelijken met België! Hier moet je niet alles leren wat je al gezien hebt in de voorbije maanden. Het examen is hier ook gewoon de hoeveelheid stof van een toetsje en we moeten echt bijna niets leren, zelfs formulekes worden ons gegeven. En voor Conklin, den Amerikaan, moeten we gewoon projecten afgeven op het uur van het examen en daarna zitten we altijd drie uur te nietsen eer dat we eindelijk naar huis mogen.

En brr, het eerste koudefront is hier ook al aangekomen en is allesbehalve gezellig! Ook als het nóg altijd 15 graden voor mij voelt het echt aan alsof ik in België zit met zijn amper 5 graden.

Gelukkig heb ik 2 dikke truien meegebracht vanuit België, het is nodig en ook voor binnen want niemand heeft hier centrale verwaming in huis. De enige plaats waar het lekker warm is is in mijn bedje met drie dekens en ne warme pyjama van mijn gastzus Titi hehe!

Please zonneke, kom terug!

Met mijn sociaal werk loopt alles vlotjes, we hebben ondertussen al 1 zaterdag les gegeven aan arme kindjes. In totaal moeten we 8x les geven aan 17 kindjes van rond de 6 en 7 jaar oud en ieder van ons heeft 1 of 2 kindjes voor zichzelf. Ik werk samen met Titi omdat mijn Spaans praten nog altijd niet perfect in orde is.

Yeison en Denilson, zo heten onze twee kindjes. Schattige jongetjes, ze kunnen alleen niet zo lang stilzitten en toen we hen brood gaven als eten keken ze echt vreemd en ze dierven het bijna niet opeten! Ik kan mij echt geen leven zonder brood inbeelden en voor hen was het de eerste keer dat ze het zagen...

Na de les hebben we voor alle kindjes nog ne piñata opgehangen en een paar springtouwspelletjes gespeeld. Het was echt leuk om hen zo te zien amuseren en het was grappig hoe ze mijn blond haar bewonderden.

Verder heb ik hier al veel vuile beesten gezien in Honduras. Deze week zag ik een muis in ons huis lopen. Gelukkig hebben ze hier zo een papier dat hard plakt voor muggen en muizen en toen we ´s morgens gingen kijken plakte het arme muisje aan het papier en het bleef maar proberen om ervan te geraken maar het was hopeloos. :-)

Ik heb natuurlijk ook al mooie beesten gezien zoals papegaaien, het was wel niet in de vrije natuur. En ze konden praten hoor, als ik en mijn gastzus er tegen bezig waren antwoordden ze wel niet maar toen we weggingen zeiden ze; 'alo, alo!'

Binnenkort ga ik ze waarschijnlijk ook in de vrije natuur kunnen bewonderen want dan gaan we voor vier dagen met AFS naar Copán, een plaats vol met Maya ruïnes en daar vliegen er veel rond volgens Titi.

Nu moet ik jullie laten, tijd om wiskunde te gaan ´studeren´ hé!

Hou jullie goed daar in het koude België hé, ik leef mee met jullie :p

Besos,

Lycha

Beste bloglezers,

Zoals je ziet, ben ik er nog steeds en is er mij dus niets overkomen na het losbarsten van de politieke bom hier. Ik heb er wel twee volledige dagen huisarrest voor opzitten en verschillende avondklokken maar hier in Siguatepeque zijn er geen ernstige problemen geweest, dat is meer iets voor de twee grootste steden van het land.

Ik heb mijn politiek standpunt ondertussen ook al gevormd en ik ga volledig voor de Nationale Partij met Pepe als hoofdfiguur! Niet dat ik iets weet van wat ze willen bereiken hoor maar hun lijfspreuk spreekt me enorm aan en is toepasselijk op mij: 'En Honduras, el cambio, soy yo!'

(In Honduras, ben ík de verandering!). En bij elke reclameblok op tv (en dat zijn er immens veel) wordt er wel iets vermeld over Pepe en zijn partij met altijd nen gewonen burger die super gespeeld de lijfspreuk uitroept. En de vlag van de partij is ook wel iets graaf.

Ondertussen gaan mijn kookkunsten er ook op vooruit, vorig weekend heb ik samen met mijn gastzus Tiramisu en lasagne gemaakt en het was overheerlijk (zie foto's om het resultaat te beamen hehe!)! We zullen het hier nog genoeg moeten maken want het viel bij iedereen in de smaak, logisch natuurlijk. Eergisteren hebben we nog eens bananenbrood gemaakt en die is nu ook al volledig verdwenen.

Al die dessertjes zijn allemaal niet goed voor mijn lijn hé maaaaaar... ik voel me nu al minder schuldig wanneer ik zoveel zondig want we zijn namelijk begonnen met de voetbaltrainingen van ons meisjesteam op school. En de trainingen zijn zeker intensief te noemen hoor! Maandagen en woensdagen van 15:30u- 18:00 en zaterdagen van 9:oou-12.00u! En ze menen het met hun echte voetbalschoenen -die ik mij dus ook nog moet gaan aanschaffen- en het is met matchen op verplaatsing en officiële voetbaltenuetjes. Ik ben eens benieuwd...

Verder gaan we ook bijna beginnen aan ons sociaal werk. Het is een verplicht aantal uren vrijwilligerswerk dat elke laatstejaar moet vervullen om met vrucht te kunnen afstuderen. En het is voor vier grote domeinen namelijk gezondheid, constructie, onderwijs en gezelligheid.

Gisteren hebben we met de klas moeten beslissen wat we voor gezondheid wouden doen en alle jongens kozen voor het helpen van zwangere vrouwen terwijl zij als meisjes kinderen met kanker of oude mensen wouden helpen en uiteindelijk zijn dan bijna alle meisjes overgestapt naar oude mensen helpen gewoon om de stemming te kunnen winnen van de jongens haha. Maar het gaat een combinatie van beiden worden. Ik vind het wel jammer dat kinderen met kanker er niet bij gaat zijn want ik denk dat dat me veel meer zou gedaan hebben maar ik twijfel er natuurlijk niet aan dat het volledige sociale werk een enorme ervaring zal zijn en ook een manier om het onderontwikkelde van Honduras van naderbij te beleven.

Maandag 28 september was het weer een speciale historische feestdag voor Honduras. Ik kan er niet meer goed aan uit voor wat het nu weer was maar het had alweer te maken met hun onafhankelijkheid. Om dit te vieren waren er optredens van verschillende fanfaretjes door de straten van Siguatepeque. Dit zorgde natuurlijk weer voor ambiance en wat het gezellig maakte was dat het ´s avonds was en het dus al pikkedonker was. Het regende alleen pijpenstelen maar dit hoort blijkbaar bij de traditie, er is nog nooit een jaar geweest dat het niet regende!

Na de optredens zijn we dan onze maagjes gaan vullen bij ´Musi´. Iedereen in Siguatepeque kent haar omwille van haar goede kookkunsten maar zeker ook om haar laconieke vertoning. Iedereen kent waarschijnlijk wel de Braziliaanse voetballer Ronaldhino en zijn paardengebit? :) Wel, één van mijn klasgenoten zei dan ook dat ze Musi de zus van Ronaldhino noemen want zij heeft ook zo'n prachtige stel tanden hahaha! Ik had spijt dat ik mijn camera niet bijhad maar er komen wel nog gelegenheden om haar te trekken want haar eten was inderdaad om van te smullen!

Bueno, hier ga ik het dan weer eens bij laten! Twijfel zeker niet om van jullie te laten blijven horen hé!

Muchos Besos,

Catracha Elise

¡¡ GROOT NIEUWS GROOT NIEUWS !!

Zelaya, de afgezette president van Honduras, is sinds vandaag terug in het land -niemand weet voor hoe lang deze keer- met als gevolg dat er een avondklok ingezet is. Niemand mocht zijn huis nog uit vanaf 16.oou en het zal voorlopig duren tot 7u morgenvroeg om alle mogelijke geweld te vermijden. Voor diegene die nu misschien ongerust zijn maak jullie dus geen zorgen want ik zit veilig thuis ook al wordt mijn gastfamilie er enorm opgewonden van want de meesten zijn voor Zelaya!

Maar goed, laten we nu over leukere dingen praten, over de voorbije week hé!

Dinsdag was het dus onze Independence Day die heel goed verlopen is al was het in het begin wel stressen want alle meisjes van de klas, Marcella en ik incluis, moesten een traditioneel kleed aan hebben met een ingevlochten vlecht in ons haar gedecoreerd met blauwe of gele bloemetjes. Je moet al mijn foto's maar eens checken voor het resultaat :)!

Het was een kleurrijke, drukke en zonnige dag! Tegen de avond zag ik dan ook volledig rood maar dat is gelukkig al overgeslaan in ´bruin´hé, joepie!

De dag was ook een soort wedstrijd tussen de verschillende scholen van de omgeving die meededen en dit op verschillende gebieden. Onze kraampjes moesten zo mooi mogelijk en met enkel natuurlijke producten versierd worden, we moesten de mensen typische streekgerechten voorschotelen (daar hebben de ouders van mijn klasgenoten voor gezorgd) en dan had je nog de danswedstrijd en de optredens van de verschillende bandjes.

En onze school, Escuela Bilingüe Mesoamericana, heeft voor dit alles de tweede prijs gewonnen! En we zijn er fier op hoor!

Woensdag en donderdag was het dan tijd voor mijn welverdiende rust na deze drukke weken hehe en ik heb genoten, dat kan ik wel zeggen ja. Nog nooit van mijn leven heb ik zo een schoon strand gezien en er zijn er zelfs nog mooiere in Honduras 't schijnt!

Het is er wel duidelijk het tropisch klimaat, het voelt aan alsof je constant in een sauna loopt en als je dan geen zwembad of zee hebt om te verfrissen is het wel ondraaglijk! Ik ben blij dat waas ik woon er een koeler klimaat heerst zé.

Het hotel waar we verbleven was ook een paradijs, prachtige kamer en zwembad!

Wat ik nog gek vond was dat het water van de zee warm was, ik dacht echt dat het altijd koud was... Het was zalig zwemmen daar met de golven en zonder stenen of vuil! Mijn gastzus heeft me daar ook een gepast liedje geleerd, je moet de vertaling maar eens opzoeken :)...

EN EL MAR, LA VIDA ES MAS SABROSA

EN EL MAR, TE QUIERO MUCHO MAS

EN EL MAR, LA LUNA Y LAS ESTRELLAS

EN EL MAR, TODO ES FELICIDAD!

En dan heb ik iets laten doen dat ik nóóit of te nimmer van mijn leven meer ga doen namelijk heel mijn haar laten vlechten door zo een negerin van op ´t strand. Ik denk dat iedereen het wel met me eens is na het zien van de foto's dat dit überlelijk was, ik had precies een ziekte!!! Ik was dan ook superblij toen we thuis waren, dan kon ik me eindelijk verlossen van al die vlechtjes want dat deed nog zeer ook, té hard aangespannen!

Nu heb ik nog 1 vlechtje in mijn haar, als herinnering. En het was een enorm grappig zicht hoe mijn haar stond achteraf alsook het haar van mijn gastzus die het ook had laten doen en even 'blij' was als mij!

Verder ga ik ´beroemd´worden hier in Siguatepeque want binnenkort komen er reclamepaneeltjes in de supermarkt te hangen van het steakrestaurant van mijn tante en ze had aan mijn gastzus en mij gevraagd of we mee 'model' wouden staan. Ze hebben dus foto's van ons getrokken terwijl we moesten doen alsof we klanten waren en erg genoten van ons eten. Ik ben benieuwd voor het resultaat haha!

Gisteren heb ik dan den unief bezocht van mijn oudste gastbroer Edwin Benjamin, één van de meest gekende en beste universiteiten in Latijns-Amerika voor de agricultuur. De trip naar daar was een heel avontuur want de baan bestaat alleen maar uit bochten en mijn gastpapa rijdt altijd alsof hij meedoet aan een formule 1 wedstrijd.

In de unief zitten er studenten uit 17 verschillende landen en elk land mocht een typisch gerecht verkopen. Van Europa heb ik enkel Italië en Frankrijk gezien.

Er traden ook nog dansgroepjes op uit El Salvador, Panama, Honduras, Bolivië en de Dominicaanse Republiek. Ze droegen allemaal hun traditionele kledij en voerden hun traditionele dans op. Ik vind dat we dat toch ook eens beter zouden moeten hebben voor Europa hoor want dat zorgt echt voor ambiance in ´t kot!

En om af te sluiten;

Vandaag heb ik een reuzespin (pakt 12 cm groot!) gezien op misschien 2 cm van mij. Ik ben echt blij dat Marcella mij waarschuwde want ik wil nie weten wat ik zou gedaan hebben moest die op mij gezeten hebben, ik ging nu al tien meter verder lopen! ;)

Bueno, ik hou jullie in ieder geval op de hoogte van de politieke situatie hier maar je zal er ook wel van horen in België.

Saludos y Besos!

p.s.: Ik heb eindelijk mijn eigen officiële Hondurese voetbalshirt en er is een grote kans dat ik de volgende match in oktober live ga volgen in het stadium! arribaaa arribaaa!

¡ Viva Honduras !